Main image

10/17/2012

FUTA එක පිටිපස්සේ ගිහින් ඇන ගත් ආදරණීය සහෝදර සහෝදරියන් වෙත!













FUTA එක පිටිපස්සේ ගිහින් උඹලා ඇන ගන්න බව මම නම් මුල ඉඳලම දැන ගෙන හිටියා.

විශ්ව විද්‍යාල වල ඉන්න උඹලා වැඩි දෙනෙක් අහිංසක දුප්පත් දෙමව්පියන්ගේ දරුවෝ. වේලක් ඇර වේලක් කාලා ජීවිතය ගැටගහගත්ත මිනිස්සු. මේ දෙමව්පියන් තමන්ගේ සියලුම සැප සම්පත් කැප කරන්නේ උඹලා වෙනුවෙන්. කන්නංගර උත්තමයගේ අපිරිමිත උත්සාහය නිසා උඹලා ට නිදහස් අධ්‍යාපනය ලැබුනා. ගමේ ගොඩේ ඉඳලා, නොවිදිනා දුක් විදලා දරුවන් පෝෂණය කරන, උන්ට උගන්වන දෙමව්පියන්ට තමන්ගේ දරුවනුත් සමාජයේ උසස් තැන්වල තියන්න පුළුවන් වුනේ මේ නිසා.

ලෝකේ දියුණු කළේ, නැත්නම් සම්මතයට පිට ගිහිල්ලා ලොකේ වෙනස් කළේ එකෙක්වත් ඔය ලොකු තැන්වලින් ආපු මාන්නක්කාරයෝ නෙවෙයි. උඹලා වගේ අගු පිල්වලින් ආපු මහා පඬිවරු නැත්නම් මහා නිපැයුම්කරුවන්. උඹලටත් ඒ හැකියාවට තැනක් ලැබෙන්නේ නිදහස් අධ්‍යාපනය නිසා. ඇල්බට් අයින්ස්ටයින්, තෝමස් අල්වා එඩිසන්, ඒබ්‍රහම් ලින්කම්, නැත්නම් ලෙනින්, චේ, කැස්ට්‍රෝ, එහෙමත් නැත්නම් නූතන කාලයේ ලී ක්වාං යූ, මහතීර් මොහොමඩ් වගේ හැමෝම දුක් විඳලා, කුණු කාණු වල ලැගලා අමාරුවෙන් ජීවිතය ජය ගත්ත අය. උඹලත් වැටෙන්නේ ඒ ගොඩට.

මතක තියාගනිල්ලා ඔය දැන් කෑගහන FUTA එකේ ඉන්න එකෙක් වත් උඹලගේ නිදහස් අධ්‍යාපනය වෙනුවෙන් කෑගහන්නේ නැහැ. උන් මුලින්ම බැලුවා උන්ගේ පඩිය වැඩි කර ගන්න. බැරි වුනාම සියයට හයක් අධ්‍යාපනයට දියව් කියලා කෑ ගැහුවේ උඹලට ආදරේටවත්, නිදහස් අධ්‍යාපනය රැක ගන්න වත් නෙවෙයි. අධ්‍යාපනේට සියයට හයක් වෙන් කරගෙන ඊට පස්සේ ඒකෙන් උන්ගේ පඩි වැඩි කරගන්න. ඒක උඹලා නොදැන හිටියා කියලා හිතන්නත් අමාරුයි.

උන්ගේ තේමාවම බැලුවම තේරෙනවා උන් සටන් කළේ නිදහස් අධ්‍යාපනය රැක ගන්න නෙවෙයි රාජ්‍ය අධ්‍යාපනය රැක ගන්න කියලා. උඹලට තේරුනේ නැද්ද රාජ්‍ය අධ්‍යාපනයෙයි නිදහස් අධ්‍යාපනයෙයි වෙනස. උන්ට ඕන වුන නිදහස් අධ්‍යාපනයක් නැහැ. උන්ට ඕන වුනේ රජයට කඩේ ගිහිල්ලා රාජ්‍ය අධ්‍යාපනය රැක ගෙන උන්ට ලකුණු දාගන්න. රාජ්‍ය අධ්‍යාපනය කියන්නේ රජයට ඕන විදිහට උඹලට දෙන අධ්‍යාපනයට. ඒක කොහොමවත් නිදහස් නැහැ. 

ඔය කෑ ගහන වුන් එකෙක්වත් කැමති නෑ උඹලා ලොකු තැන්වලට එනවට. මොකද උන් බයයි උන්ට වඩා උඹලා ටැලෙන්ට් වෙනවට. උඹලා විභාගෙකට ලියලා මාකින් කරනකොට උන් කවදාවත් උඹලට උපරිම ලකුණු දෙන්නේ නැහැ. උත්තර බලන එකා විශ්ව විද්‍යාලේ ඉන්න කාලේ ඒ විෂයයට ඌ ලකුණු අරන් තියෙන්නේ උඹට වඩා අඩුවෙන් නම් උවමනාවෙන්ම උඹේ ලකුණු අඩු කරනවා. එකෙක් දෙන්නෙක් ඇර අනිත් හැම එකාම එහෙමයි. ඒ තරම්ම කුහක ජාතියක් ඔය විශ්ව විද්‍යාල ආචාර්්‍ය වරු.

මතක තියා ගනිල්ලා අපේ රටේ විශ්ව විද්‍යාලවලට උගන්වන්න යන්නේ තමන්ගේ විෂයයෙන් ඉහලටම ගිහිල්ලා ඒ සම්බන්ධව ක්‍රියාකාරීව ප්‍රායෝගිකව වැඩ කරන්න බැරි පොතේ දැනුමට විතරක් සීමා වුන අය. උන්ට යන්න බැරිවුන තැන් වලට උඹලා යනවට උන් කොහොමත් විරුද්ධයි.

ඔය කෑ ගහන වුන්ම තමා උඹලගේ සහෝදරියන් වගේ ඉන්න අක්කලා නංගිලා විශ්ව විද්‍යාලයේ දී පාස් එකක් වෙනුවෙන් ලිංගික අල්ලසට යට කර ගන්නේ. අමුවෙන්ම කියනවනම් සබ්ජෙක්ට් එක පාස් කරන්න නම් උන් එක්ක නිදා ගන්න කියන්නේ මුන්.

එහෙම කරන වුන් නිදහස් අධ්‍යාපනේට සියයට හයක් ඉල්ලලා උඹලා වෙනුවෙන් හෝ උඹලාගේ නංගිලා මල්ලිලා වෙනුවෙන් මේ තරම් කටු කනකොට මටනම් සැක හිතුනා. උඹලාගේ අන්තරේ වුන්ට මේක තේරුණත් මම හිතන්නේ දැන් නම් ඒක තනිකරම දේශපාලන අන්තරයක් නිසා ඇස් අන්ධ වෙලා. උන් උඹලව නැටෙව්වද?

කොහොමවුනත් අන්තිමට වුනේ, උන් බැසිල් එක්ක ෂේප්මන්ට් එකක් දා ගන්න කොට උඹලගේ දෙන්නෙක් වලට ගිය එක විතරයි. රටට වැඩක් කරන්න පුළුවන් හිත හොඳ කොල්ලෝ දෙන්නෙක්ගේ ජීවිත අපරාදේ නැති වුනා. දැන් පුළුවන්නම් අහපන් ඔය අන්තරේ වුන්ගෙන් හරි බැසිල් එක්ක ෂේප්මන්ට් දාගත්ත හුටා එකේ උන්ගෙන් හරි ඒ මරණ දෙක සැක සහිතයි කියලා ආන්ඩුවෙන් සාධාරණ පරීක්ෂණයක් ඉල්ලන්න කියලා.  මම හිතන්නේ උන්ට ඇහෙන එකක් වත් නැහැ. (පොලිසියෙන් ඉල්ලන්න කියන්නේ නැත්තේ තවත් බන්දු සමරසිංහගේ ජාතියේ කොමඩියක් බලන්න අකමැති නිසා. ගෙදරට හොරෙක් පැනලා පොලිසියට ගියාමත් උන් අහන්නේ හොරාව දන්නවද, අල්ලගන්න බැරි වුනාද කියලනේ.)

මේකෙන්වත් තේරුම් ගනිල්ලා නිර්ධන පන්තියේ උඹලාට කවදාවත් ධනපති පන්තියත් එක්ක සන්ධාන ගහලා දිනන්න බැරි බව. උන් හැමදාම උඹලව පාවිච්චි කරනවා උන්ගේ ධනපති අරමුණු වෙනුවෙන්!

9/24/2012

අපේ අධ්‍යාපනයට මොකද වෙන්නේ?

නිදහස් අධ්‍යාපනයට මොකද් දැන් වෙන්නේ, බොහෝ දෙනෙක් නම් කියයි ඒක ඉවරෙටම ඉවරයි කියලා. ඒත් ඇයි එහෙම වෙන්නේ කියන එක තමයි මම හිතන්නේ වැදගත්.

පාලකයින් පෞද්ගලික අධ්‍යාපනය ජනප්‍රිය කරවන්න සහ ඒ මගින් සල්ලි හොයන්න කරන අපක්‍රමයක් විතරක් කියලා මේක සරලව කියන්න බැහැ. මම හිතන්නේ මේ ඇතුලේ සමාජ, ආර්ථික හා දේශපාලනික කාරණා කීපයක්ම තියෙනවා.

පාලක පන්තියට තියෙන ලොකුම ප්‍රශ්ණයක් තමයි පවතින විශ්ව විද්‍යාල පද්ධතිය තුල පිටවෙන උපාධිධාරීන්ට ගැලපෙන රැකියා ප්‍රමාණයක් රට තුල නොමැති වීම. සෑම අවුරුද්දකම පිටවන උපාධිධාරීන්ගෙන් බහුතරය රැකියා විරහිත ගොඩට වැටෙනවා. අන්තිමට වෙන්නේ පවතින රජය මේ හැමෝටම රැකියා සොයා දීමේ වගකීමක් කරට ගැනීමෙන් ප්‍රශ්ණය උග්‍ර වීම. ඉතින් බොහෝ වෙලාවට පාලක පන්තිය කැමතියි විශ්ව විද්‍යාලයකින් පිටවන උපාධිධාරීන් ප්‍රමාණය අඩු වනවා නම්. ඒ නිසා ඔවුන් බොහෝ වෙලාවට මේ සම්භන්ධයෙන් ලොකු උනන්දුවක් දක්වන්නේ නැහැ.

මම නම් හිතන විදිහට මෙතන දෙපැත්තක් තියෙනවා. පළවෙනි හේතුව තමා අපේ විශ්ව විද්‍යාල පද්ධතිය යවත්කාලීන (අප්ඩේට්) නොවීම. යම් යම් කාලවල විෂය නිර්දේශයේ වෙනස්කම් වුනත් මම නම් හිතන්නේ දැන් ලෝකයේ පවතින රටාව අනුව පහසුවෙන් රැකියාවක් ලබා ගත හැකි ආකාරයට මේ විෂය නිර්දේශ වෙනස් විය යුතුයි. වෛද්‍යවරුන්ට සහ ඉන්ජිනේරුවන්ට මේ තත්වය බලපෑම අඩුවෙන් දැනුනත් අනිත් විෂයයන් වලින් උපාධි ලබා ගන්නා අයට මේ රැකියා ප්‍රශ්නය තදින්ම බලපානවා. ඉතින් අපිට කරන්න පුළුවන් ලොකුම දේවල් වලින් එකක් තමා මේ.

මේකෙන් ප්‍රශ්ණ දෙකකට පිළිතුරු ලැබෙනවා. උපාධිධාරීන්ට මේ මගින් පෞද්ගලික අංශයේ රැකියා වලට යොමු වීමේදී ලැබෙන ප්‍රමුඛතාවය වැඩි වෙනවා. දැනට තියෙන විෂය නිර්දේශය සහ බොහෝ වෙලාවට කටපාඩම් කරලා උපාධි ගන්න තියෙන හැකියාව නිසා බහුතරයක් උපාධිධාරීන් ප්‍රායෝගික පැත්ත වැඩියෙන් බලන පෞද්ගලික අංශයේ රැකියා වලදී අනිත් අයට වඩා පහල තත්වයකට වැටෙනවා. සියයට සියයක්ම මෙහෙම නොවුනත් මම හිතන්නේ බහුතරයක් මේ විදිහයි.

දෙවනුව අපි විශ්ව විද්‍යාල සිසුන්ගේ මනස යම් තරමකට වෙනස් කළ යුතුයි. බහුතරයක් උපාධීධාරීන් විශ්ව විද්‍යාලයෙන් පිට වීමෙන් පස්සේ බලා ගෙන ඉන්නේ “ආණ්ඩුවේ රැකියාවක්“ ලැබෙන තුරු. නමුත් ඔවුන් දැනුවත් කළ යුතුයි සෑම උපාධිධාරියෙකුටම රජයේ රැකියාවක් ලබා දීමට රජය බැඳී නොමැති බව. රජයනුත් මේ බව දැනුවක් කළ යුතුයි. රජයක මූලික වගකීම සියලුම උපාධිධාරීන්ට ගැලපෙන රැකියා රට තුළ ඇති කිරීම පමණයි. ඒ රැකියා රාජ්‍ය අංශයේම විය යුතු නැහැ. බොහෝ දෙනෙක් නොදන්න දෙයක් තමයි ඒ හා සමානවම සුදුසුකම් තියෙන පෞද්ගලික අංශයේ රැකියාවක රාජ්‍ය අංශයට වඩා විශාල ගෙවීම් කරන බව. ඉතින් ඒ අවස්ථා දිනා ගැනීමට ඔවුන් දිරිමත් කළ යුතුයි.

මම හොඳටම දන්න ආකාරයට පෞද්ගලික අංශයේ විශාල රැකියා ප්‍රමාණයක් තියෙනවා සුදුසුකම් ඇති අය ඉල්ලුම් නොකරන. මේකට හේතු දෙකක් බලපානවා. එක්ක මේ අංශයේ රැකියාවල රැඳි සිටිම අපහසුයි. විශාල ගෙවීම් කරන නිසා තරඟකාරීත්වය වැඩියි. රාජ්‍ය අංශයට සාපේක්ෂව වැඩ වැඩියි. හැබැයි අපි කියන විදිහට වැඩකාරයට අනිවාර්්‍යෙයන්ම තැනක් තියෙනවා. ඉල්ලන්නේ කීයද, ගෙවන ආයතන ඕන තරම් තියෙනවා. නමුත් රාජ්‍ය අංශයේ වගේ නිදහසේ රැකියාව කරගෙන ඉන්න බැහැ. කාර්්‍යබහුලත්වය අතිශයින්ම ඉහලයි. මේ හේතු නිසා බහුතරයක් උපාධිධාරීන් කැමතියි රජයේ රැකියාවකට.

මේ ගැන හොඳම උදාහරණයකට මගේම ඥාතියෙක් ගන්න පුළුවන්, ඔහු කලා උපාධිධාරියෙක්, රැකියාව කළේ ලංකාවේ නමක් තියෙන පෞද්ගලික ආයතනයක සාමාන්‍යෙයන් විශාල වැටුපකට, නමුත් 2010 උපාධිධාරින්ට ලබා දුන් රැකියාවලට ඔහුත් අයදුම් කළා, දැන් මහවැලි අමාත්‍යාංශයේ රැකියාව කරන්නේ කළින් ගත්ත වැටුපෙන් අඩකට වගේ. ඒත් ඔහුට අවශ්‍ය නිදහස් කාලය ඇති තරම් තියෙනවා. මම නම් දකින්නේ මෙතන තියෙන්නේ ආකල්පමය ගැටළුවක්.

සමහරක් උපාධිධාරීන්ගේ  මම දකින තවත් ආකල්පමය ගැටළුවක් තමයි අළුතින් දෙයක් ඉගෙන ගන්න ඇති අකමැත්ත, නැතිනම් මම හිතන්නේ තවත් කෙනෙකුගෙන් යමක් ඉගෙන ගන්න තියෙන අකමැත්ත. මම අත්දැකපු දෙයක් තමයි මේ දිනවල අළුතින් පත්වීම් ලබාගත් අය මේ තත්වයට පත් වීම. මම දන්න ආයතන ප්‍රධානියෙක් ඉන්න රජයේ ආයතනයක මේ විදිහට පත්වීම් ලබපු කණ්ඩායමක් උපාධි නොමැති මුත් විශාල වශයෙන් අත්දැකීම් තියෙන කෙනෙකුගෙන් ඉගෙන ගන්න කියලා කිව්වහම ඔහුට කියලා තිබ්බා එයාගෙන් ඉගෙන ගන්න දෙයක් නැහැ අපි දන්නවා කියලා. ඉතින් අර ආයතන ප්‍රධානියා බොහොම කරුණාවෙන් කිව්වහම අනිවාර්්‍යෙයන්ම මේ දේවල් පුහුණු වෙලා ඉන්න ඕන කියලා, ඔවුන්ගේ ඉල්ලීම තමයි ඔවුනේ මේසයට ඇවිල්ලා අර උපාධියක් නැති නිලධාරියා ඔවුන්ට කියලා දිය යුතුයි කියන එක. මම නම් හිතන්නේ මේ ආකල්ප වෙනස් විය යුතුමයි. මෙවැනි බොහෝ හේතු නිසා පෞද්ගලික අංශයේ ප්‍රධානීන්  මෙරට විශ්ව විද්‍යාල වල උපාධිධාරීන් සලකන්නේ කරදරකාරීන් පිරිසක් ලෙසයි.

රජය පැත්තෙන් ගත්තොත් මේ ගැන විශාල වගකීමක් පැවරෙනවා. මොකද රජයක වගකීම තමයි රටේ සුදුසුකම් ඇති සෑම පුරවැසියෙකුට ඇති පමණ රැකියා රට තුළ ඇති කිරීම. එසේ නොමැතිව නිදහස් අධ්‍යාපනය නැති කීරීමෙන් වෙන්නේ රට තුල නූගත් සමාජයක් බිහිවීමෙන් විනය සහ අනිකුත් බොහෝ ගුණාංග පිරිහීමෙන් රටක් වශයෙන් පරිහාණියට පත් වීමයි.

මේ කාරණා තේරුම් නොගන්නා රජයක් කරන්නේ අනිවාර්යයෙන්ම නිදහස් අධ්‍යාපනය කප්පාදු කිරීමයි.  මට හිතෙන විදිහට දැන් වෙන්නේ ඒකයි. ඒ නිසා නිදහස් අධ්‍යාපනය බේරා ගැනීමට අප සැම දෙනා එක්විය යුතු වනවා සේම ආකල්පමය වෙනසක් තුලින් අධ්‍යාපනය තුල ඇති වටිනාකම ඉහල නැංවීමටද උත්සහ ගත යුතුයි. පවතින රජයට මේ අධ්‍යාපනයේ වටිනාකම තේරුම් ගත හැකි තත්වයකට ඔවුන් පත් කළ හැක්කේ ඒ මගිනුයි.

8/15/2012

ලන්ඩන් ඔලිම්පික් උලෙලේ පරම විකාශණ අයිතියට මොකද වුනේ?


2012 ලන්ඩන් ඔලිම්පික් උලෙලේ පරම විකාශන අයිතිය රූපවාහිනීයට ලැබුනේ උසාවි තීන්දුවකින්. ඒ අනුව ලංකාව තුල වෙනත් කිසිම නාලිකාවකට එය විකාශය කිරීම තහනම් වුනා.

මෙය උසාවි තීන්දුවකින් ලබා ගන්නට ද රූපවාහිනිය සමත් වුනා.

ඒත් ප්‍රශ්ණය නම් කුමන බාදා තිබුණත් සිරස මගින්ද රූපවාහිනියට සමාන්තරව මෙය විකාශය කිරීමයි. දැන් ප්‍රශ්ණය මේ උසාවි තීන්දුව බොරුවක්ද? නැත්නම් සිරස උසාවි තීන්දු කැඩීමට බය නැතිද?

එහෙම වුනානම් උසාවිය මේ සම්බන්ධයෙන් ගන්නා තීන්දුව කුමක්ද?

රූපවාහිනිය බොරුවට මේ පරම විකාශණ අයිතිය කියන වචනය යොදා ගත්තද?

දන්න කෙනෙක් ඉන්නවනම් කියලා දෙන්න.

6/12/2012

විශ්වය සහ මිනිසා


මනුෂ්‍යයා යනු විශ්වයේ පවතින අතිශය දුර්ලභ ජීවියෙක් බව කිව හැකිය. මේ පෘතුවිය මතුපිට ජීවින්ගෙන් ද මනුෂ්‍යයා අතිශයින් සුවිශේෂිත වෙයි. මෙයට ප්‍රධාන හේතුව අපගේ අති විශාල ධාරිතාවයකින් යුතු මොලයයි. ඊට අමතරව අත් ඇවිදීමෙන් නිදහස් වීමත් සමග වෙනත් වැඩ කිරීමට ඇති හැකියාව දියුණු වීම නිසා ඒ හා සමගාමීව මොලය දියුණු වීම සිදුවී ඇත. මේ නිසා අනෙකුත් ජීවීන්ට නොලැබී ඇති අතිවිශේෂ හැකියාවක් වන කතා කිරීමේ හැකියාව අප හට ලැබී ඇත. චිම්පන්සින් වැනි ප්‍රයිමේටාවන් කිහිප දෙනෙකුටම මිනිසාගේ තරමටම දියුණු වූ ස්වර ග්‍රන්ථි පිහිටා තිබුනද ඔවුනට කතා කිරීමේ හැකියාව ලැබී නැත්තේ හෝ ලැබී ඇත්නම් අපට සංසන්දනාත්මකව නොසැලකිය හැකි වන්නේ ඔවුන්ගේ මොලය දියුණු වී නැති නිසාය. පරිණාමය සිදුවීමේදී අනෙකුත් ජීවීන්ට සාපේක්ෂව මිනිසාගේ පරිණාමය අතිශය වේගයෙන් සිදුවී ඇත. මේ හේතුව නිසා අපගේ සියලුම ක්‍රියාවන් වල දියුණුවක් ඇති වී ඇත.


මේ සියලු කරුණු සලකා බැලුව ද අප අමතක නොකළ යුතු කරුණක් වන්නේ මිනිසා යනු ස්වභාවධර්මයේ නිපැයුමක් බවත්, සියලු ජීවීන්ට පොදු සාධක මිනිසාටද පොදු බවයි. ජීවියෙකුගේ ප්‍රධාන කාර්යයභාරය වනුයේ ජීවය පවත්වා ගැනීම සහ ප්‍රජනනයයි. ශිෂ්ඨාචාරයේ කඩතුරාවෙන් වැසී තිබුණද මිනිසාගේ ද ප්‍රධානම කාර්යය වන්නේ ඉහත කී කරුණුයි.


නමුත් බුද්ධිය මෙහෙයවා කටයුතු කළ හැකි නිසා අන් සියලුම ජීවීන්ට වඩා ඉහළ තත්ත්වයක් අපට ලැබී ඇත. මේ නිසා ඉහත කී ප්‍රධාන කරුණු වලට අමතරව බොහෝ ක්‍රියාවන් මගින් ජීවන තත්ත්වය උසස් කර ගැනීමට අපට හැති වී ඇත.


මොළය දියුණූ වීමත්, බුද්ධිය පරිණාමය වීමත් සමඟ මිනිසුන් අතර ඇති සියලු උස් මිටි කම් දුරලා, ජාති ආගම් හෝ කුළ වශයෙන් බෙදීම අවම කළ යුතු වුවත් ඒ සියලු දේ උග්‍ර වී ඇති බව දකින්නේ කණගාටුවෙනි!

6/11/2012

ශ්‍රී ලංකාවේ ව්‍යාපාර

ශ්‍රී ලංකාවේ ව්‍යාපාර හෙවත් බිස්නස් සහ පාරිභෝගියා අතර ඇති සම්භන්ධතාවය ඉතාමත් ප්‍රාතමික මට්ටමක ඇත. විශේෂයෙන්ම ලෝකයේ දියුණු රටවල් දෙස බැලූ විට මෙම වෙනස හොඳින්ම පෙනී යනවා
මෙරට පාරිභෝගිකයන්, ව්‍යාපාරිකයන් හෝ ආයතන දෙස බලන්නේ අතිශයින්ම සැක මුසු අයුරින්. හැකි සෑම අවස්ථාවකම තමන්ව නැති කිරීමට පැමිණි අයෙක් දෙස බලන ආකාරයටයි. ව්‍යාපාරිකයන් ද මේ ආකාරයටම පාරිභෝගිකයන් දෙස බලයි. ඹවුන් සලකන්නේ පාරිභෝගියා යනු ඔවුන්ගේ අනුකම්පාව යදින්නෙක් බවයි. ඕනෑනම් ගත්තාවේ යන අදහසින් හෝ ගත්තානම් ආයෙත් මොන කෙහෙල්මලටද අපි සර්විස් දෙන්නේ කියන ආකල්පය තමයි තියෙන්නේ. මම දන්න විදිහට මෙරට නිෂ්පාදනය කරන බොහොමයක් දේ ප්‍රමිතියෙන් තොරයි. ඉතින් පාරිබෝගියා කිසිම දවසක ව්‍යාපාරිකයාව විශ්වාස කරන්නේ නැහැ.
උදාහරණ ඕන තරම් තියෙනවා.
ඩී එස් අයි පාවහන් එකක්. සපත්තු දෙකක් ගත්තොත් මාස තුනකින් එක්කෝ අඩිය ගැලවෙනවා, නැත්නම් ෂයින් එක යනවා, නැත්නම් අඩිය ලෙල්ලටම ගෙවෙනවා. මට තියෙන අත්දැකීම තමයි, මම ගත්ත සපත්තු දෙක රුපියල් 3000 වුනා. මේ අයගේ සපත්තු ගැන ලොකු විශ්වාසයක් නොතිබුනත් අවුරුද්දක වගකීමක් දෙනවා කිව්ව නිසා ගත්තා. ඒ ගානට අවුරුද්දක් දැම්මොත් හොඳටම ඇතිනේ කියල හිතලා. මාස තුනක් යනකොට අඩිය ගැලවුනා. වගකීමක් තියෙන නිසා ගත්ත ෂොප් එකටම දුන්නා. සති 3 ක් ගියා. බඩු ලැබුණේ නැහැ. අනිතිමට ගිහිල්ලා කෑ ගැහුවාම හම්බවුනා. ඒ ළඟ තිබුන සපත්තු මහන තැනකට දීලා මහලා තිබ්බා. ඔන්න කම්පැනි වොරන්ටි. මේ වගේ එවුන් එක්ක කතා කරලා වැඩක් නැති නිසා ආපහු ආවා. අන්තිමට සිංගප්පූරුවෙන් සපත්තු දෙකක් ගෙන්න ගත්තා. රුපියල් 6000 වුනා. දැන් අවුරුදු 4ක් දානවා. තාම අඩියවත් ගෙවිලා නැහැ.
මොබිටෙල් තවත් එකක්. මට හැමදාම මොබිටෙල් එකේ ප්‍රෙමා්ෂනල් මැසේජස් හරි ඇමතුම් හරි එනවා. ගෙදර නිදහසේ ඉන්න ඉරිදා දවස් වල තමා මේක වැඩි. බැරිම තැන මම කිව්වා මට ඒ අයගේ ප්‍රෙමාෂන්ස් අවශ්‍ය නැහැ මින් ඉදිරියට ඒවා එවන්න එපා කියලා. ඒත් වෙනසක් නැහැ.


මේ වගේ ව්‍යාපාර තියෙද්දි පාරිභෝගික විශ්වාසය තියෙයිද?

5/23/2012

5/09/2012

නව පරපුර ටැලෙන්ට් නැද්ද? නැත්නම් ප්‍රවීණයන් කුහකද?

නව පරපුර ටැලෙන්ට් නැද්ද? පසුගිය දිනක තවත් බ්ලොග් එකක තිබුන ලිපියකින් මෙවැනි අදහසක් මතුකර තිබුණා. ඇත්තටම දැන් තරුණ පරපුර සංගීතයේ ස්වර නිසි ලෙස හඳුනාගෙන නැද්ද නැත්නම් ටැලෙන්ට් නැද්ද?

මම නම් හිතන්නේ මේක තනිකරම බොරුවක් බවයි. පහුගිය කාලයේ ටී වී වල තිබුණ සුපර් ස්ටාර් තරඟ දිහා හොඳින් බලා ගෙන හිටිය නම් මේක තේරුම් ගන්න තිබුණා. ඒ වේදිකාවල මොන තරම් දක්ෂතා තියෙන කොල්ලො කෙල්ලෝ හිටියද. සිරස සුපර් ස්ටාර් පලමුවන අදියරේ හිටපු ෂිහාන්, අමිල පෙරේරා පසුකාලයේ හිටපු සුරේන්ද්‍ර, දුමාල්, පොල්ගහවෙල ශානිකා වගේ අය මොන තරම් ටැලෙන්ට් ද?

ඒත් ඒ ටැලෙන්ට් එක එළියට ආවත් ඉදිරියට ගියේ නැත්තේ ඇයි. මම නම් හිතන්නේ ප්‍රවීණයන්ගේ අතදීමක් නොමැතිකමයි. මට හොඳට මතකයි එක සුපර් ස්ටාර් වටයකදී ආපු සුජාතා අත්තනායක, ඇන්ජලීන් වගේ අය ශානිකා අදහාගන්න බැරි තරමට හොඳින් ඒ අයගෙම ගීත ගායනා කරනකොට මේ අය ඉරිසියාවේ පැලුනා. කිසිම වෙලාවක ගායනය හොඳයි කිව්වේ නැහැ. තව උත්සහ කරන්න කියල තමයි කිව්වේ. මේක පැහැදිලිවම ඉරිසියාව. තවත් වෙලාවකදි වික්ටර් රත්නායක කිව්වා චින්තිගේ දිව කපන්න ඕනේ කියලා. එක්දාස් නවසිය හැත්තෑ ගණන් වල කියපු ගීත තාමත් පට්ට ගහ ගහ ඉන්නවා ඇරෙන්න වික්ටර් රත්නායක මොනවද තරුණ පරපුරට කරලා තියෙන්නේ. තමනුත් අලුත් ගීත කියන්නේ නැතුව අලුතින් එන අයගෙත් කකුලෙන් අදින එක තමයි මේ ප්‍රවීණයන්ගේ ක්‍රමය.

තවත් තර්කයක් තමයි මේ කාලේ සින්දු මෙලෝ රහක් නැහැ, ඉක්මනට අමතක වෙනවා කියන එක. (මේ තර්කය ගැන ලස්සනට විග්‍රහ කරල තිබ්බා කලින් බ්ලොග් එක ලියපු සහෝදරයා) මමත් පිළිගන්නවා මෙලෝ රහක් නැති ගායකයෝ ගීත ගායනා කරන්න බැරි ගායකයොත් මේ අතර ඉන්නවා. අර චිලී, අශාන්ති, කොරින්, සුරේනි වගේ මෙලෝ රහක් නැති ගායකයො ගැන නෙවෙයි මම කතා කරන්නේ. මම කතා කරන්නේ රූකාන්ත ගැන. මතකද රූකාගේ ‘දිගන්තයේ වගේ ගීතයක්. මම හිතන්නේ රූකාගේ හැකියාව සම්පූර්ණයෙන්ම එතන තියෙනවා. ‘සඳ පිණි දියේ වගේ ගීතයක් කියද්දි මුළු ඕඩියන්ස් එකම හොල්මන් වෙලා බලා ඉන්නවා. මට මතකයි හොටෙල් එකක මේ ගීතය කියද්දී ජර්මනියේ ඉඳලා ආපු මියුසික් ඩිරෙක්ට කෙනෙක් හොල්මන් වෙලා බලාගෙන ඉඳලා, “උඹලගෙ රට පුන්චි වුනත් ටැලෙන්ට් එක පුන්චි නැහැ කියපු විදිහ. එහෙමත් නැත්නම් රූකාගේ සඳේ ඔබ වගේ ගීතයක් ලස්සන නැද්ද? ඔය කියන තරම් ඉක්මනට අමතක වෙනවද? කිසිම මියුසික් එකක් නැතුව රූකා ‘සුවඳ දැනී දැනී ගීතය ගායනා කරනව අහල තියෙනවද?
ඊළඟට මම කතා කරන්නේ ආත්මා ලියනගේ වගේ ගායකයෙක් ගැන. ආත්මා සින්දු කියනකොට ඇස් දෙක වහගෙන බොක්කෙන්ම සින්දු කියනකොට ඉරිසියාවේ පුපුරපු ප්‍රවීණයෝ කිව්ව මිනිහා කුඩු ගහල තමයි සින්දු කියන්නේ කියල. ආත්මා කුඩු නෙවෙයි මොනවා ගැහුවම මොකද සින්දු ලස්සනනම්? එහෙනම් බෙග් මාස්ටර් මල් ගහලා බොදු බැති ගී කිව්වහම හොඳ වෙන්නේ කොහොමද? මම අහන්නේ ආත්මාගේ ‘කඳු පාමුල වගේ ගීතයක් ලස්සන නැද්ද? බොක්කටම වදින්නේ නැද්ද? ඒ ගීතය වික්ටර් රත්නායක කිව්වනම් අද මොකද වෙන්නේ? ආත්මාගේ අළුත්ම ගීතය “ආයෙමත් ආදරෙන්“ වගේ ගීතයක් අහන් ඉන්න බැරිද?

සිරස සුපර් ස්ටාර් වලින් ආපු අමිල පෙරේරා මතකද? ඒ කටහඬට කේමදාස මාස්ටරුත් හොල්මන් වුනා. අමරසිරි පීරිස් ගේ ළඳුනේ ගීතය ඊටත් වඩා හොඳින් අමිල කිව්වා. මාස්ටර් කිව්වා මාස්ටර්ගේ ඊළඟ චිත්‍රපටියට අනිවාර්්‍යෙයන්ම අමිල ව ගන්නවා කියලා. අමිලගේ අවාසනාවට ද අපේ අවාසනාවටද දන්නේ නැහැ මාස්ටර් අපෙන් ඈත් වුනා. දැන් අමිල කෝ. ඇයි අර ප්‍රවීණයන්ට බැරි අමිලට පොඩි හෙල්ප් එකක් දීල තවත් අමරසිරි කෙනෙක් කරන්න?

අමල් පෙරේරා ගේ ‘මල් පිට මල් ගීතය ලස්සන නැද්ද, කසුන්ගේ ‘පාවෙලා යන්න,‘හසඟනාවියේ වගේ ගීත, සුරේන්ද්‍රගේ ‘පායන්න සඳ මීදුමේ,‘දෙතොල් තෙලි තුඩින්, ‘වැහි පබලු වගේ ගීත මෙලෝ රහක් නැද්ද? හැමදාම පිස්සු කෙලින චින්තිගේ, රයිනි එක්ක කියන ‘තරුමිණි ගීතය සිංහල ගීත වල තියෙන ඒකාකාරී බව නැති කරල නැද්ද?

අපි තාම අහන්න ඕනෙ වික්ටර්ගේ ‘ස‘ ප්‍රසංගයේ හැත්තෑ ගණන් වල පට්ට ගහපු සින්දු ටිකයි, ඇන්ජලීන්ගෙ, ලතාගේ එකම තාලයේ යටි ගිරියෙන් කියන සින්දු ටිකයි එහෙමත් නැත්තං අර සනත් නන්දසිරි සීයගේ මෙලෝ රහක් නැති සින්දු ටිකයි විතරද? මෙච්චර බෞද්ධ ගායකයෝ ඉන්න රටේ එකෙකුට බැරි වුනා මතක තියෙන බෞද්ධ ගීතයක් කියන්න. ඒකත් අපිට කරල දුන්නේ වෙනත් ජාතිකයෙක් වුන බෙග් මාස්ටර්.
ගුණදාස කපුගේ මහත්තයා විතරයි බොක්කෙන්ම නවකයෙකුට තැනක් දුන්නේ. නවකයන්ට හයියක් දුන්නේ. කේමදාස මාස්ටර් වුනත් පොඩ්ඩක් ඒ පැත්තට බර වුනා. පොඩි එවුන්ට තැනක් දුන්නා. හොඳට සින්දුව කියන්න පුලුවන් එකා ලොකු වුනත් පොඩි වුනත් මිනිහට තැන දුන්නා. අමරදේව මාස්ටර් ඒ විදිහට නොකළත් මම දන්න විදිහට නවකයෙක් එතුමාගේ ගීත ගායනා කළත් යම් තරමක සතුටකින් හිටියා. අනිත් ප්‍රවීනයෝ ගැන නම් කියලා වැඩක් නැහැ. අලුතින් ආපු පොඩි කොල්ලො බිමට දාන්නම තමයි බලන්නේ.

කේමදාස මාස්ටර්ගේම ගෝලයෙක් වුන අමරසිරි පීරිස් මහතා වුනත් මේ ළගදි ඉදලා ගීත මංකොල්ලයක් ගැන අඩන එක ගැන වුනත් මට තියෙන්නේ දුකක්.

හැත්තෑ ගණන් වල ඉඳලම අපේ රටේ මේ ප්‍රශ්ණේ තිබුණා. ඉන්ද්‍රාණි පෙරේරා වගේ ගායිකාවක් ස්ටේජ් එකේ හිටගෙන මයික් එක අතට අරගෙන සින්දු කියනකොට මේ ප්‍රවීණයෝ කිව්වේ මයික් එක අතට අරන් සින්දු කියන්නේ රස්තියාදු කාරයෝ කියලා. නිහාල් නෙල්සන් බයිලා පටන් ගන්නකොට මේ අයට උණ ගත්තා. කොහොමහරි කකුලෙන් ඇදලා වට්ටන්න හැදුවා. අද වුනත් නිහාල් නෙල්සන්ගෙන් ඇහුවොත් කියයි ඒ කාලෙ තිබුණ ප්‍රශ්ණ. හැබැයි නිහාල් මේ ප්‍රවීණයන්ට ඇට්ටි හැලෙන්න දුන්නා. ඒ කාලෙ නිහාල් නෙල්සන් කියන්නේ කැසට් පිට කැසට් ගහපු වැඩකාරයෙක්. 

අපේ රටේ මේ ප්‍රවීණයෝ කියන සෙට් එක හැමදාම ළිඳේ ඉන්න ගෙම්බෝ වගේ. ජාත්‍යන්තර සංගීතය අපිට දෙන්න මොනවද කරල තියෙන්නේ? අපේ සංගීතය ජාත්‍යන්තරයට අරන් යන්න මොනවද කරල තියෙන්නේ?
ඒ ආර් රහුමාන් වගේ සංගීත වේදියෙකුගෙන් ඉගෙන ගන්න වෙනවා කොහොමද ජාතික සහ සංස්කෘතික වටිනාකම නැති කරගන්නේ නැතිව ජාත්‍යන්තර සංගීතය අපේ කරගන්නේ කියලා.

භාතිය සන්තුෂ් අපේ සංගීතය ජාත්‍යන්තරයට අරගෙන ගියාම කිව්වේ ඕව සින්දුද ඇයි අපේ ජාතික අභිමානය කනව නේද කියල. එහෙනම් ඒ අයගේ ගීත ඇයි ජාත්‍යන්තරයට අරගෙන ගියේ නැත්තේ. ඒවා උන් අහන්නේ නැති නිසා. භාතිය සන්තුෂ් ගේ හැකියාව නම් ඒ තරම් නැති බව මමත් පිළිගන්නවා. ලොකයේ දියුණුවෙන සංගීත සම්ප්‍රදායත් එක්ක තාමත් පරණ හනමිටි සංගීතය ගලපන්න බැරි නිසා. භාතිය සන්තුෂ් දෙන්නා හින්දි වලින් සින්දු කියලා සී ඩී එකක් කරලා ඉන්දියාවේ විකිණුවා. අපේ එක ප්‍රවීණයෙකුට පුලුවන් උනාද උන්ගේ එක ගීතයක් වෙන රටක මිනිහෙක් සල්ලි දීලා අහන තත්වෙට පත් කරන්න? මේ ප්‍රවීනයෝ ජාත්‍යන්තර සංගීතය තියා අපේ රටේ තියෙන ජන ගීයවත් අදුනන්නේ නැහැ. රංවල මහත්තයා අපේ ජන ගීය අරගෙන, තරුණ කොල්ලෝ කෙල්ලෝ පුහුණු කරලා ප්‍රසංගයක් කරලා අපිව හොල්මන් කරා, ඒ වෙනකම් අපි දැනගෙන හිටියේ නැහැ අපේ ජන ගී මෙච්චර ලස්සනයි කියලා. එදා ඔය ප්‍රවීණයෝ කව්රුත් කට ඇරියද. රංවල මහත්තයට සපෝට් එකක් දුන්නද? උන්ට උණ ගත්තා උන්ගේ සින්දු අහන්නේ නැති වෙයි කියලා.

මමනම් හිතන්නේ මෙතන සම්පූර්ණයෙන්ම තියෙන්නේ නවකයන්ගේ අදක්ෂකම නෙවෙයි, ප්‍රවීණයන්ගේ කුහක කම. මේ තරුණ කොල්ලන්ට කෙල්ලන්ට උඩට එන්න පුලුවන් වුන දාට ඔය ප්‍රවීණයන්ගේ සින්දු එකෙක්වක් අහන්නේ නැහැ. ඒක හොදටම විශ්වාසයි. මේ කොල්ලෝ කෙල්ලෝ එක්ක තරග කරන්න බැරි නිසාම තමයි උන්ට උඩට එන්න දෙන්නේ නැත්තෙත්. ප්‍රවීනයෝ මොනවා කිව්වත් රූකා, ආත්මා, උරේෂා, කසුන්, ෂිහාන්, භාතිය, සන්තුෂ්, දුකා, සුරේන්ද්‍ර වගේ අය නිසා තමයි අපි තාමත් ලංකාවේ සින්දු අහන්නේ.