උසස් පෙළ වීරයන් කව්ද?

මෙන්න මාගේ සතියේ පැනය.

මෙවර උසස් පෙළින් දිවයිනේ වැඩිම ලකුණු ලබාගත් වීරයන් කව්ද?

උත්තර 

1. මොහාන් ලාල් ඇමතිතුමා, මහින්ද රාජපක්ෂ ජනාධිපතිතුමා සහ බන්දුල ඇමතිතුමා (ඉදිරි පෙල)

2. විභාගයෙන් උසස් ලෙස ජය ලැබූ දරුවන් පස් දෙනා (පසුපසම පෙල)

පහසුව පිනිස ඡායාරූපය ඉදිරිපත් කරමි.

පසු ලිපිය

උසස් පෙල විභාගය යනු දිවයිනේ ඇති අතිශයින්ම දුෂ්කර විභාගයයි. මම නම් හිතන්නේ විශ්ව විද්‍යාලයක ඇති විභාගයක්වත් මේ තරම් දුෂ්කර නැති බවයි. එය අවම ලෙස හෝ සමත් වීම මොන තරම් අමාරුදැයි වැස්සකට හෝ උසස් පෙල විභාගයට පෙනී සිටි අය දනී. එසේ තිබියදී දිවයිනේ අංක එකට සමත් වීම මොන තරම් අමාරුදැයි සොයා බැලීම පවා අවශ්‍ය නොවනු ඇත. එලෙස දිවයිනේ උසස්ම ලෙස ලකුණු ලැබූ ඉහත පින්තූරයේ සිටින දරුවන් සැබැවින්ම වීරයන් යැයි කීම අතිශෝක්තියක් නොවේ. දරුවනේ, ඔබලාට සුභ අනාගතයක්!

මට ඇති ප්‍රශ්ණය එය නොවේ. ඉහත මා ancl මගින් උපුටා ගන්නා ලද ඡායාරූපයේ සිටින උසස් පෙල වීරයන් කව්ද යන්න සොයා ගැනීමයි. සාමාන්‍යෙයන් නිල ඡායාරූපයකට පෙනී සිටීමේදී පිළිගත් සම්ප්‍රදාය වන්නේ කතානායකා හෝ නායකයන් ප්‍රධාන වශයෙන් ඉරිදියෙන් දැක්වීමයි. එමගින් ඡායාරූපයට ලැබෙන තාත්වික හා අර්ථාන්විත බව වැඩිවන අතරම යටින් වචන වලින් ඉදිරිපත් කිරීමේ අවශ්‍යතාවය නැතිවී යයි. මෙහිදී අවිවාදයෙන් ම කතානායකයන් විය යුත්තේ විභාගය ඉහලින්ම සමත් වූ දරුවන්ය යන්න සියලු දෙනාටම අමතක වූ සැටියකි. ඔවුන් නිකම්ම නිකං බෝඩ් ලෑලි අල්ලාගෙන සිටින අය බවට පත්වී, ජනාධිපතිතුමා, බන්දුල හා ග්‍රේරු යන ඇමතිතුමන් යන තුන් කට්ටුව උසස් පෙල වීරයන්  බවට පත් වී ඇත.

ඕනෑම දෙයක් තම ප්‍රචාරක වාසිය තකා හරවා ගන්නා බංකොලොත් රාජපක්ෂ ප්‍රමුඛ රෙජිමය දැයේ අනාගතය වන දරුවන් පවා තමාගේ වාසියට හරවා ගෙන ඇති බව කීමට මේ ඡායාරූපය වචන දහසකය වඩා වටී.

“හොඳම දේ දරුවන්ට“ යන ශ්‍රේෂඨ කියමන කුණු කූඩයට දමමු!

නදීෂාට බයවීම.....!

මේ දවස්වල වැඩි දෙනෙකුට තියෙන ලොකුම ප්‍රශ්නයක් තමයි නදීෂා හේමමාලි දේශපාලනයට එනවා කියන එක. මේක හැමෝටම ප්‍රශ්ණයක් වෙලා තියෙන්නේ ඇයි කියලා මම දන්නේ නැහැ.

හරි වැඩි දෙනෙක් කියන විදිහට නදීෂා ගණිකාවකගේ චරිතය රඟපානවා කියමු. දේශපාලනය ගැන කිසිම දෙයක් දන්නේ නැහැ කියමු. (මේ කතා කරන්නේ දේශපාලනය ගැන නැතුව දේශපාලනය තුලින් බඩ වඩා ගැනීම ගැන නෙවෙයි), එහෙමත් නැත්නම් ජනතාව ගැන කිසිම ආදරයක් හෝ රට දියුණු කරන්න ඇත්ත උවමනාවක් හෝ ඒ ගැන අබ ඇටයක දැනුමක් නැති බවත් ඇත්ත. ඒත් මම අහන්නේ දැන් ඉන්න අයගෙන් අතලොස්සකට ඇර අනිත් සියලුම දේශපාලනඥයන්ට ත් මේ වගේ හැඟිමක් හෝ උවමනාවක් තියෙනවද? නදීෂා එක්ක කියවෙන අනර්කලී, උපේක්ෂා, ගීතා වගේ අය නිසා පාර්ලිමේන්තුව හෝ ඒ දේශපාලන ආයතනය කෝලම් මඩුවක් වෙයිද? ඇයි දෙයියනේ දැන් මේවා කෝළම් මඩු නෙවෙයි නම් මොනවද? ඇයි නළුවෝ වුන ජීවන්, රන්ජන් වගේ අය එනකොට තිබුනේ නැති විරෝධයක් දැන් තියෙන්නේ? නදීෂා වගේ අය ආවා කියලා අපේ රටේ අමුතුවෙන් දූෂණය වෙන්න ආයතනයක් තියෙනවද?

හැමෝම බනිනවා උපේක්ෂාගෙන් දෙරණ නාලිකාවේදී ව්‍යවස්ථා සංශෝධනය ගැන අහනකොට ඇන ගත්තා කියලා. ඔය ප්‍රශ්නයම අපේ රත්තරන් ඇමතිතුමාගෙන්, අසරන සරන ගෙන්, ඇමති පුත්තුන්ගෙන්, සනත් අයියාගෙන් නැත්නම් මේ වගේ තවත් නම් මතක් වෙන්නේ නැති කීප දෙනෙකුගෙන් ඇහුවනම් මොකද වෙන්නේ? හරි උත්තරය ලැබෙයිද. පිරිමි නිසා කිසිම අදාලත්වයක් නැති වුනත් වාචාල කමට කෑ ගහලා ප්‍රශ්නේ මග ඇරලා යයි. නැත්නම් වෙන මොනවා හරි බයිලාවක් කියයි. හැබැයි අන්තිම උත්තෙරේ උත්තරේ ලැබුනේ නැහැ කියන එකම තමයි.

ඉතින් මොකද මේ නදීෂා දේශපාලනයට එනවට කෑ ගහන්නේ. ගම්පහ දිස්ත්‍රික්කයෙන් උපේක්ෂා පත් වුන එ‍කෙයි රුවන් විජේවර්ධන පත් වුන එකෙයි රටට තියෙන වෙනස මොකක්ද? දෙන්නගෙන්ම වැදගත් දෙයක් ලැබිලා තියෙනවද? දකුනෙන් මුතුහෙටිටිගම ආව එකෙයි, සනත් ආව එකෙයි, ගීතා ආව එකෙයි වෙනසක් තියෙනවද?

මම හිතන්නේ මෙතන තියෙන්නේ මේ එකක්වත් නෙවෙයි. අපේ රටේ වැඩි දෙනෙකුගේ හිතේ තියෙන්නේ ගෑනු වුනාම පැත්තකට වෙලා ඉන්න ඕනේ කියලා. නැත්නම් පාර්ලිමේන්තුව නෙවෙයි කොහෙට ගියත් පිරිමින්ට යටත් කර ගන්න (මම කියන්නේ අර වැඩේදි යටත් කර ගන්න කියලා නෙවෙයි) පුළුවන් තත්වෙක ඉන්න ඕනේ කියලා. නැත්නම් ගෑනියෙකුගේ කකුල දැක්කහම ඒ ගෑනිව ඇඳට ගන්න ඕන කියලා. බැරි නම් ඉරිසියාව පැතිරෙනවා. මඩ ගහන්න පටන් ගන්නවා. කැමතිනම් හොඳ කෙල්ල, බැරි වුනාම පට්ට වේසි නැත්තම් ගොනා තියරි එක. මේක ලිංගික කුහකකම, නැත්නම් වෙන මොකක්ද? මෙතන කතා වෙන ගෑනු අය හැම දෙනෙක්ම කිසිම පවුලකට තදින් බැදිලා නැති බොහොම නිදහස් ජීවිත තියෙන අය. කිසිම පිරිමියෙකුට බැහැ මේ අයව කොහෙටවත් හිර කරලා තියා ගන්න. ලිංගික කාර්්‍ය කරගන්න ඕන නම් පුළුවන් වෙයි, ඒත් එතනින් පස්සේ ආයෙත් නිදහස්. මෙන්න මේ හේතුව තමයි මේ හැමොටම අමාරුව හැදිලා තියෙන්නේ. ඇත්තම කිව්වොත් අර Rear Gate කියලා තියෙනවා වගේ අපේ පිරිමි මේ අයගේ මූනටවත්, හැදියාවටවත්, දැනුමටවත් නෙවෙයි කකුල් වලට බය වෙලා!